Mijmering
Normaal liggen de onderwerpen voor het Weekbericht
voor het oprapen en moet ik meestal een
selectie maken. Deze week ligt de zaken ietwat anders. Vanuit de politiek is er
weinig te melden. De raadsvergadering is niet doorgegaan bij gebrek aan
agendapunten; de stukken voor de komende commissievergaderingen zijn nog niet
verschenen en uit het college komt nauwelijks enig nieuws. Wel was er afgelopen
donderdag een raadsbijeenkomst over de samenwerking in de Peel.
Kortom, er is weinig concreets te melden. En dat
terwijl de wereld om ons heen in een razend tempo verandert. Zo wordt Peel 6.1
in rap tempo ontmanteld en lijkt in het Bossche bisdom met de benoeming van
Gerard de Korte de wind uit een andere, vriendelijker, hoek te gaan waaien. In
Brussel proberen de Europese regeringsleiders de tsumani van vluchtelingen te
keren, terwijl hier te lande de Tilburgse burgemeester Nordanus pleit voor verdeling van de vluchtelingen naar rato
per gemeente. Het lijkt allemaal langs Laarbeek te glijden.
Nu de Laarbeekse politiek zich kennelijk nog in een lange winterslaap
bevindt, geeft dit mij de gelegenheid om te mijmeren over een algemene thema dat mij al langer bezig houdt.
Iedereen die zijn ogen de kost geeft en een beetje luistert naar wat mensen
bezig houdt, ziet en hoort dat er in de land veel geklaagd wordt. Nederland is
een klaagland geworden, schreef een deze dagen Jos Kessels in zijn dagelijkse
column in het ED. En in dezelfde sfeer
schreef Ton-Jan Meeuws een paar dagen geleden
in de NRC over de volkswoede. Donald Trump exploiteert in de VS deze volkswoede en vaart er wel bij. Geert
Wilders doet in feite in os land niet anders.
De mensen zijn onzeker geworden. Er voltrekken zich in
de maatschappij grote veranderingen die de burger direct raken. Zij ervaren
deze veranderingen als een persoonlijke bedreiging, waartegen zij niet
opgewassen zijn en die zij ook niet kunnen keren. De rijken worden steeds
rijker en de doorsnee burger ziet zijn levenspeil in snel tempo dalen. De
vangnetten zijn zwaar getroffen door de bezuinigingen van de afgelopen jaren en
bieden geen of weinig soelaas meer. Eenmaal werkloos is de kans op een nieuwe
baan minimaal. Steeds meer mensen worden dakloos. Illustratief zijn de verhalen
die de laatste tijd hierover steeds vaker in de media verschijnen.
Met name de middenklasse worden in toenemende mate de
dupe van de automatisering en verliezen
in grote getale hun arbeidsplaatsen die vakkundig weg gesaneerd worden. Hun
toekomst wordt steeds onzekerder. Een geweldige voedingsbodem voor demagogen
als Donald Trump en Geert Wilders! Met groot verbaal geweld wijzen zij zondebokken aan en presenteren zij
oplossingen, die geen oplossingen zijn. Zij willen de klok terugdraaien , maar
de klok valt niet terug te draaien.
Een probate oplossing heb ik natuurlijk ook niet
voorhanden. Het enige wat ik weet is dat we moeten ophouden met klagen. We
moeten geen klaagland willen zijn. Als we minder naar de media zouden
luisteren, die elkaar voortdurend napraten, zouden we al een heel stuk verder
op de goede weg. Met zijn allen kunnen wij de uitdagingen aan. Tenminste als we
eensgezind zijn. In het verleden was dat zo. Waarom zou het in de toekomst
anders zijn?
P.S.
Bovenstaand artikel heb ik in de loop van vrijdag geschreven. Vrijdagavond werd ik echter ruw met de neus op de feiten gedrukt: wrnd
burgemeester Frans Ronnes is zwaar ziek en heeft met onmiddellijke ingang zijn
functie moeten neerleggen. Van zo’n bericht wordt je stil en gaan je gedachten
uit naar een gewaardeerd wrnd burgemeester. Sterkte is zowat het enige wat je
hem kunt toewensen.
Misschien verklaart dit menselijke
leed ook wel waarom het de afgelopen week politiek zo stil was in het
Laarbeekse.
