Leiders met visie
Heel veel gekker moet het niet meer worden. De
verkiezingscampagne begint steeds meer groteske en ongewenste vormen aan te
nemen. Politiek partijen bieden over elkaar heen en slingeren beloftes de lucht
in die irreëel zijn. Alle contact met de werkelijkheid lijkt verloren. Kiezers voor
zich winnen lijkt de enige insteek te zijn. Van partijen wordt meer verwacht:
visies naar voren brengen b.v.
Geloven de politieke partijen nu echt dat zij met zo’n
campagne de burgers voor zich kunnen winnen? Het omgekeerde gebeurt: de kiezers
keren zich af van dit politieke
geleuter. Burgers vragen van politieke partijen dat zij betrouwbaar zijn en een visie hebben, waarmee
men het eens of oneens kan zijn. Over
een verdeling van denkbeeldige revenuen van een verbetering van de conjunctuur
willen zij pas praten als deze ook werkelijk zijn behaald. Voor het uitgeven
van toekomstige revenuen hebben kiezers slechts één woord: potverteren.
Het ED van woensdag nam een interessant artikel over
van het AD. Wierd Duk schreef daar een beschouwing over de vraag “ Waar zijn de
leiders met visie ? ”. Het is niet de eerste keer dat deze vraag werd gesteld.
Veel publicisten hebben de laatste tijd hierover al geschreven. U hebt ondertussen het artikel van Wierd Duk in het
ED natuurlijk al gelezen.
De ontwikkelingen staan nooit stil. De wereld is
altijd aan verandering onderhevig. Soms gingen deze veranderingen snel, soms
langzaam. Op dit moment lijkt alles in een versnelling te zijn gekomen. De
verkiezing van Donald Trump als 45e president van de Verenigde
Staten en de wijze waarop hij met de uitvoering van zijn presidentschap is
begonnen heeft ons in een klap duidelijk gemaakt dat de wereld zoals wij die
kennen volledig veranderd is. Er is een
hele nieuwe realiteit ontstaan. Voor ons is het wennen; oude, vertrouwde
zekerheden zijn plotseling verdwenen.
De vrije liberale wereld met tolerantie voor
andersdenkenden die geworteld is in het joods-christelijke en humanistische
gedachtegoed heeft plaats gemaakt voor een eenkennig nationalistisch
denkpatroon, waar populisme de boventoon voert. In het Belgische satirische
weekblad HUMO zag ik een deze veelzeggende grafiek over de
inkomensontwikkeling:
De rode lijn verklaart veel van de ontevredenheid bij
de kiezers. Politiek partijen zouden er verstandiger aan doen hierop een
antwoord te formuleren in plaats van voortdurend op elkaar te gaan hakketakken
over wat vaak alleen maar onbenulligheden zijn.
