Malaise
Het doet natuurlijk pijn als je de uitkomst van de jongste peilingen ziet. Begin deze week spraken de media een historisch dieptepunt voor het CDA: als er nu verkiezingen gehouden zouden worden, zou het CDA niet hoger uitkomen dan een schamele zetelaantal van 10. Zo beroert heeft het CDA er nog nooit voor gestaan. Deelname aan dit kabinet doet het CDA geen goed. Waar Maxime Verhagen op gehoopt had bij de vorming van het kabinet, gebeurt niet. Integendeel zelfs. Niemand weet klaarblijkelijk meer hoe deze ontwikkeling gekeerd kan worden.
Binnen het CDA wordt heel veel gepraat, in allerlei commissies en werkgroepen, maar het leidt voorlopig tot niets. Misschien had de oude voorman van D66, Jan Terlouw, dan toch gelijk toen hij een dezer dagen in het NRC opmerkte: “Ongelofelijk, dat er (in het CDA) niemand opstaat met gezag en zegt: Laten we het hebben over de dingen, die wij belangrijk vinden en terugkeren naar de beginselen van de partij. Als zo iemand opstaat, dan zul je zien, dat de partij weer razendsnel omhoog schiet”. Ook Sebastiaan Timmermans schreef iets dergelijks deze week in de Volkskrant: “ Met de juiste leider en het juiste verhaal kan ook het CDA weer aan de klim naar boven beginnen. Maar dan moeten ze wel opschieten.”
Er zijn ook andere geluiden. Amanda Kluveld gelooft niet in de aanpak van Ruth Peetroom en de commissie Jacobine Geel. Zij spreekt zelfs over een CDA, dat ten onder gaat aan valse profetessen met vage praatjes. Letterlijk schrijft zij in de Volkskrant: “Als het CDA en haar kiezers de adviezen van de commissie-Geel serieus nemen dan is het einde van de partij nabij. Dan wordt het CDA een feminiene spiri-club, een partij die macht uitsluitend een vies woord vindt”.Ik ben bang dat er iets waars in deze woorden zit.
Een partij moet vertrouwen uitstralen en vertrouwen wekken. Het CDA doet dit te weinig. Een echte leider wacht niet tot hij gekozen wordt; hij staat op, omdat hij zich geroepen voelt. Voor de buitenwacht maakt het CDA nog steeds een verscheurde indruk. Het CDA lijkt twee partijen in zich te bergen. Twee derde van de partij gaat mee met Verhagen en de deelname aan de gedoogconstructie en een kabinet dat aanstuurt op verzakelijking van de maatschappij, al vinden velen dat het CDA best wat stelliger stelling tegen Wilders zou moeten nemen. Het andere gedeelte kiest voor een meer sociale benadering. Peetoom en Geel zijn hiervan de voornaamste representanten. Het lijken onoverbrugbare tegenstellingen.
