De afgelopen week
Deze week had heel verschillende gezichten. Afgelopen
woensdag was er eerst het bericht over gratis huwelijken in Laarbeek; daarna
kwamen weer berichten over de beweegtuin in Lieshout die steeds meer een
splijtzwam is geworden.
Het bericht over de gratis
huwelijken was positief. De belangstelling voor het gratis trouwen op
maandagmorgen in Laarbeek is zo groot dat er wachtlijsten ontstaan. Om die wachtlijst in te dammen stelt het college voor
met ingang van komend jaar een nieuwe, extra trouwmogelijkheid in: het
'eenvoudig huwelijk'.
Dit kan
elke maandagochtend om 9.30 of 10.00 uur. Het eenvoudige huwelijk gaat 150
eurokosten en het bruidspaar mag daarbij
maximaal 25 gasten meenemen. Het is daarmee 200 euro goedkoper dan de
goedkoopste 'reguliere' huwelijksvoltrekking in Laarbeek, die vanaf volgend
jaar 350 euro kost. De duurste trouwvariant in Laarbeek is buiten kantooruren
trouwen op locatie, bijvoorbeeld in de eigen achtertuin. Daarvoor moet met
ingang van 2016 1.000 euro worden neergeteld. Het gratis trouwboekje verdwijnt
overigens ook in Laarbeek. Dat gaat standaard 30 euro kosten.
De berichtgeving over de beweegtuin was minder
positief. Onvoorstelbaar dat een cadeau aan de gemeenschap tot zoveel heisa kan
leiden! De bezwaarmakers hebben de hakken in het zand gezet en lijken niet meer
voor rede vatbaar. Standpunten verharden zich Dit lost natuurlijk niets op. Een
bemiddelingspoging van de burgemeester heeft niet de gewenste toenadering
gebracht, ook al omdat de organisatoren van het bezwaar doelbewust verstek
lieten gaan. Dit heeft hun zaak beslist geen goed gedaan. Als je niet meer wilt
praten, verlies je al je rechten.
Breken met grenzen.
Eerst wilde ik nog een keer aandacht besteden aan de
Gemeentebegroting 2016. Het verschijnen van “ Breken met grenzen “ van de
Werkplaats Wonen van de Metropool Regio Eindhoven heeft me doen besluiten
hiervan af te zien. Ongetwijfeld is later nog wel gelegenheid om op de
begroting terug te komen.
Breken met grenzen is zonder meer een grensverleggend
rapport. De opstellers stellen voor op het gebied van wonen en voorzieningen de
regie in een hand te nemen. Gemeenten zouden de bouwproductie moeten overgeven
aan een regionale woningraad. Dit is zonder meer een radicaal voorstel.
Gemeenten moeten zich de komende twee maanden hierover uitspreken.
Er staan in het rapport ongetwijfeld rake en ook wel
verbijsterende opmerkingen over gemeenten die veelal niet verder kijken dan de
eigen gemeentegrenzen en vooral ongecoördineerd elkaar beconcurreren om
inwoners vast te houden en/of aan te trekken. Daardoor worden er op veel
plaatsen de verkeerde woningen gebouwd. De Werkplaats Wonen vindt dat dit meer
gecoördineerd moet gebeuren en wil de regie in de regio in één hand leggen: de
regionale woningraad.
Er zijn natuurlijk talloze argumenten die hiervoor
pleiten. Alleen zo werkt het niet. De opstellers van de studie maken weer eens
de klassieke fout dat zij vanuit de hoge toren hun plannen ontwikkelen en deze
top down aan de regiogemeenten presenteren. Die voelen zich natuurlijk
overvallen en zetten de hakken in het zand. En zo stagneert het plan weer. Zo’n
ingrijpende veranderingen moet zorgvuldig en met geduld in gang worden gezet:
het voortdurend praten met gemeenten en alle betrokkenen, langzaam maar zeker
de geesten rijp maken, zorgvuldig draagvlak zoeken en heel voorzichtig
manoeuvreren naar het einddoel. Op die manier kom je verder; niet met een plan
van bovenaf.
De eerste reacties wijzen er dan ook op dat de
regiogemeenten zich overvallen voelen. Gemeenteraden hechten sterk aan het
behoud van hun zelfstandigheid als uitdrukking van hun identiteit. Natuurlijk
vrezen zij dat dit voorstel de opmaat is naar een grootschalige herindeling.
Daar is de tijd nog lang niet rijp voor. Hiervoor is een veel meer tijd nodig
en veel meer massage.
Nogmaals Breken met Grenzen is een mooi
grensverleggend rapport, maar zo werkt het niet! De traditionele grenzen laten
zich niet zo gemakkelijk slopen.
Voor
reactie wphvanosch@onsbrabantnet.nl of bel
0653627185
