Thuis voelen
Heel vriendelijke dames,ambtenaressen
van de sociale dienst in Gemert , proberen het huisbezoek bij zorgvragenden een
vriendelijk karakter te geven. Niet meer dat stijve gesprek van de ambtenaar
die bedreigend overkomt. Zij gaan naar de mensen thuis en voeren gesprekken als
“ zussen ”.
In plaats van een ongezellig
professioneel gesprek bij de sociale dienst schuift de ambtenaar nu aan de
keukentafel aan. “ Als ware hij een familielid.” Zelfs verklaarde een ambtenaar
dat zij de gesprekken voerde “vanuit de onderbuik ” om toch maar niet als
bureaucratisch, kil en rationeel over te komen. Ik heb dit niet uit de eerste
hand. Ik las het dit weekend bij Jan Willem Duyvendak. In een artikel in de NRC
steekt hij de draak met deze ambtenaren en de staat die iedereen dwingt om zich hier thuis te
voelen . Duyvendak doet dit niet helemaal ten onrechte, denk ik.
Jan Willem Duyvendak legt in zijn
artikel de vinger op de zwakke plek in het overheidsbeleid. Thuis is heilig
verklaard. Om af te dwingen dat mensen thuis ook meer voor elkaar gaan
doen,verscherpt de politiek voortdurend de norm voor “gebruikelijke zorg ”. Zo
wil de overheid bezuinigen op de langdurige zorg. De vraag of dit kan, wordt
overigens niet gesteld. De afgesproken bezuiniging moet gehaald worden , anders
wordt- zo luidt het parool- wordt de zorg op termijn onbetaalbaar.
Dit alles leidt tot heel vreemde
stellingnames. Een heel vreemde zie je in Amsterdam. Hier probeert de overheid
het thuisgevoel van de Amsterdammers met 2 procent per jaar te laten stijgen !
En dat in een land waar kennelijk steeds minder burgers zich thuis voelen. Wie bedenkt zoiets?
Voor reactie wphvanosch@onsbrabantnet.nl of bel 0653627185
