Overweging
Wethouder Briels heeft de mond vol van kansen
en uitdagingen. Hij is zo positief over de drie grote transities die op de
gemeenten afkomen,dat hij zich soms een beetje lijkt te schamen voor zijn grote enthousiasme. Telkens zegt hij in de raad
en de commissie de uitgangspunten van de nieuwe wetgeving te onderschrijven en
juist te vinden; telkens verontschuldigt hij zich hier ook een voor, want ook hij moet erkennen dat de
beleidswijzingen gepaard gaan met grote
financiële kortingen. Met name deze kortingen maken hem kopschuw en vooral
voorzichtig. In het beleidskader “Met beleid vernieuwen ”van de Peelgemeenten
dat de commissie MO vorige week behandelde, klinkt dit aspect heel sterk door.
Het is ook een beetje des wethouders
eigen.
Eigenlijk vind ik heel merkwaardig hoe de nieuwe
wet Werken naar Vermogen wordt benaderd. Uitgangspunt van de wet is dat
iedereen moet werken. Iedereen moet
hieraan zijn bijdrage leveren voor zover hij redelijkerwijze kan. Het is een
persoonlijke verplichting voor iedereen. Voor wie niet kan, is er een vangnet
in de vorm van bijstand.
De draai van bijstand naar werken naar
vermogen is een heel fundamentele. Het is het definitieve afscheid van de
verzorgingsstaat die we met zijn allen in de tweede helft van de vorige eeuw
hebben opgebouwd. De verzorgingsstaat ging uit het van principe dat wij niemand
in de steek mochten laten en via steun en hulp van een menswaardig bestaan moesten
verzekeren. En daadwerkelijke deelname aan het maatschappelijke leven. Op het
handhaven van de impliciete plicht om zelf in de persoonlijke levensbehoeften
te voorzien legden we steeds minder nadruk. Dat mede hierdoor de kosten uit de
pan rezen en dat daardoor de verzorgingsstaat onbetaalbaar werd, was niet meer
dan het logische gevolg.
Zolang de welvaart groeide, konden we het nog
financieren. Toen deze welvaartsgroei stokte
en omsloeg tijdens de huidige economische crisis, kwamen we in
problemen. De voorspelbare reactie was dat iedereen weer primair in zijn eigen
levensbehoeften moest voorzien. De weg naar de Wet Werken naar vermogen lag voor de hand.
Sommigen verdedigen de wet op ideologische gronden; de meesten zijn zo reëel de
wet te beschouwen als een economische noodzaak.
Vraag is of het uitgangspunt wel zo juist is.
Ik heb zo mijn vraagtekens bij het begrip werken zoals dat als filosofie achter
de nieuwe wet zit. Arbeid centraal stellen als levensvervulling en zingeving
lijkt mij allerminst een moderne gedachte. Het is afscheid nemen van het post
modernisme en terugkeren naar de traditionele opvattingen over arbeid. Arbeid
zou je gelukkig maken, een plaats in de maatschappij geven en contacten creëren
en in stand houden. Het is zeer de vraag of dit wel zo is.
Daarover morgen meer.
Voor reactie mail naar wphvanosch@onsbrabantnet.nl of bel 0653627185
