Hoe pakken we de zorg aan?
Overal maakt men zich zorgen over de opkomst bij de
gemeenteraadsverkiezingen van 19 maart a.s. Verschillende gemeentebesturen
voeren actie om de opkomst te verhogen. Op zich natuurlijk heel terecht.
Anderzijds is het veelzeggend dat dit moet. Als de burger niet warm loopt voor
deze verkiezingen,betekent dat er waarschijnlijk iets meer aan de hand is dan
alleen maar desinteresse. Het moet diepere oorzaken hebben. Immers deze keer
valt er bij de gemeenteraadsverkiezingen echt wel iets te kiezen. Dit is in het
verleden wel eens anders geweest. Deze verkiezingen gaan wel ergens over.
In
gemeenteland gaat de komende periode van alles veranderen. Gemeenten krijgen er
een groot aantal taken bij. De drie grote transities , de jeugdzorg, de AWBZ en
de nieuwe participatiewet, betekenen een immense verschuiving van de taken van
het Rijk naar de gemeenten. Deze veranderingen worden aan de burger verkocht
als taken die beter en efficiënter door gemeenten verricht kunnen worden dan
door het Rijk. Partijen omarmen deze theorie als een gegeven; bijna nergens zie
ik dat partijen vermelden dat de transities een gigantische bezuiniging zijn.
In koor roepen de partijen dat de transities noodzakelijk zijn, omdat de kosten voor de zorg onbetaalbaar
dreigen te worden .Ik kan me niet aan de
indruk onttrekken dat partijen op dit punt elkaar klakkeloos napraten.
Er zijn
nauwelijks partijen die een duidelijk beeld hebben van wat zij met de zorg
eigenlijk willen. Men klaagt over de onvoldoende budgetten die Den Haag
meestuurt. Geen partij lijkt bereid vanuit de eigen gemeentelijke middelen
extra gelden beschikbaar te stellen voor probleemgevallen die er onvermijdelijk
gaan komen. De vraag “hoe sociaal zijn we ?” gaat zeker komen.
Politicoloog
André Krouwel heeft een onderzoek gedaan in de inhoud van
verkiezingsprogramma´s op dit punt. De uitkomsten zijn verbijsterend: zelfs de
landelijke partijen hebben geen idee hoe men dit moet aanpakken. Eigenlijk
bevreemdt dit niet. Ook in de zittende
raden is er nauwelijks aandacht geweest voor de daadwerkelijke implementatie
van de drie transities. Ambtelijke werkgroepen en bestuurders zijn er mee
bezig; de raden zijn nog niet verder dan met het zich oriënteren op de
aanstaande wijzingen. Heldere, algemeen aanvaarde, concepten zijn er nog niet.
De complexiteit van het geheel en de veel te korte invoeringstijd zijn hier mede debet aan. Helemaal onbegrijpelijk
is de overigens totaal foute oproep van de wethouders sociale zaken van Peel 6.1. dan ook niet
helemaal.
Vanaf 2015 worden gemeenten verantwoordelijk voor veel
nieuwe zaken. Zorg wordt hét onderwerp van de komende raadsperiode. Het gaat om
veranderingen die alle inwoners raakt en dus is het belangrijk dat partijen
goed weten waar ze op in willen zetten. Dit is in de verkiezingsprogramma’s nog
allerminst duidelijk. Wel zie ik dat ze wel zowat allemaal voorstander zijn van
het organiseren van de zorg dichtbij de burger, in de vorm van een wijkgerichte
aanpak. Maar hoe dit moet of kan, daarover hebben zij kennelijk nog geen idee.
En vooral dit laatste vind ik van alles nog het meest beangstigend.
Binnen het CDA-Laarbeek zijn we naar mijn indruk een stuk verder dan de
meeste andere Laarbeekse partijen. Een aantal van onze leden hebben zich op dit
terrein gespecialiseerd en hebben duidelijke opvattingen en beelden over de
meest gewenste invulling. Een ding weten we nu ook al: het wordt een lange ,
moeizame weg naar een mentaliteitsomslag, die heel veel kruim gaat kosten.
Voor reactie mail naar wphvanosch@onsbrabantnet.nl of bel 0653627185
